حسم مثل بچگيهام .انگار مشق هام رو ننوشتم و خدا خدا ميکنم که صبح نشه ولي ميدونم که صبح ميشه و اينکه چي ميشه...
فردا روزي که قراره تصميم بگيريم يا برامون تصميم بگيرن. انگار محکوميم که ببينيم بشنويم ولي نتونيم که کاري کنيم .اين محکوميت آزارم ميده اين نتونستن آزرم ميده اين نظارگر بودن.
ايکاش که صبح نميشد

تيام